عابدزاده بهترین گلر تاریخ فوتبال ایران است/ حجازی دوست داشت به استقلال بروم/ بیشترین ضربه را از فیروز کریمی خوردم

به گزارش دنیای معدن و به نقل از وانا نیوز، این رؤیا شاید درمورد فوتبالیست ها یا ورزشکاران مطرح بیشتر صدق کند؛ اینکه به سال ها قبل بازگردند و یک اشتباه را اصلاح یا تصمیمی نادرست را درست بگیرند و… امروز با نیما نکیسا به گفت و گو پرداختیم. دروازه بانی که در ۲۰ سالگی احمدرضا عابدزاده را نیمکت نشین کرد اما در ۲۳ سالگی به بهزاد غلامپور قافیه را باخت و ناگهان تیم ملی برای او تمام شد، تمام! استعدادی که در ۱۸، ۱۹ سالگی به تیم ملی دعوت شد و به قول خودش می توانست ۲۰۰ بازی ملی داشته باشد خیلی زود ازسطح ملی دور و دورتر شد. حدود ۲۰ سال پیش برای او تیتر زدم؛ آوازه خوان نه آواز! حالا بعد از ۲۰ سال خودش می گوید: “من بازنده نبودم، مرا بازاندند!” حوالی ظهر جمعه گذشته فرصتی دست داد که با نیما نکیسا دروازه بان سابق تیم ملی و پرسپولیس حدود یک ساعتی خاطره بازی کنیم. این مصاحبه را با این توضیح بخوانید که طبعا باید به دلیل کسوت نکیسا در مصاحبه با او از ضمایر و افعال جمع استفاده شود اما به دلیل رفاقت ۲۰ ساله و صمیمیت سیال در این گپ و گفت تصمیم گرفتم به همان ترتیبی که حرف زدیم، آن را تنظیم کنم.

می خواهیم همراه با تو سوار بر” ماشین زمان” شویم و به گذشته بازگردیم. روزی که قهرمان ژیمناستیک کشور شدی. موافقی؟

چقدر خوب شروع کردی این مصاحبه را! اینکه بتوان سوار” ماشین زمان” شد و به گذشته رفت… یادش به خیر! من یک بارقهرمان استان، یک بار باشگاهی و یک بار هم قهرمان کشور در رشته ژیمناستیک شدم.

آن زمان در دهه ۶۰ همه طرفدار دیمتری بلازرچف اسطوره ژیمناستیک شوروی سابق بودند. تو هم او را الگو قرار داده بودی؟

هم بلازرچف و هم لی نینگ چینی را خیلی دوست داشتم. هر دو قهرمانان بزرگی بودند و قابل احترام.

در دوران کودکی و نوجوانی در رشته شنا هم موفقیت هایی کسب کردی و می دانیم این رشته و ژیمناستیک ورزش های پایه ای و مادر برای هر ورزشکاری محسوب می شوند اما بوکس…؟! به خاطر بهمن نکیسا پدرت به سمت بوکس رفتی؟

دقیقا همین طور است. پدرم از داوران بین المللی و شاغل در فدراسیون بوکس بود و از طرفی خیلی دوست داشت من آدمی نترس باشم و بتوانم درجامعه گلیم خودم را ازآب بیرون بکشم. به همین خاطر مرا به سالن بوکس برد و…

تک پسر بودی و شاید پدرمی خواست ” نیما” درکوچه و خیابان کتک نخورد و بوکسور شود؟

شاید همین طور بوده باشد اما خوب به خاطر دارم روزی که قهرمان بوکس نوجوانان تهران شدم پدرم گفت ” حالا می توانی بروی دنبال فوتبال!”

دیگر خیالش راحت شد که از کسی کتک نمی خوری؟

(با خنده) احتمالا همین طور بوده است.

بدترین کتکی که خوردی را به خاطر داری؟

اهل کتک کاری درکوچه و خیابان نبودم.

در رینگ بوکس چطور؟

وقتی ازیک بوکسور آماتور تبدیل به کسی شدم که قراراست مسابقه بدهم باختی نداشتم که به یادم مانده باشد اما یک مسابقه را بردم و درراند دوم آن بدجوری کتک خوردم! هنوز هم اسم رقیبم درذهن من مانده است. پسری به اسم حکمت شعار بود که مسابقه سنگینی برگزار کردیم و در راند دوم هم حسابی من را در رینگ کتک زد!

وقتی گلر شدی رفلکس های خوبی داشتی که مربوط به دوران ژیمناستیک بود. فعالیت دررشته بوکس چقدر به دروازه بانی تو کمک کرد؟

خیلی روی خروج ها، نترسیدن از مهاجمان و بازیکنان حریف و شهامت که لازمه گلری است رشته بوکس به من کمک کرد.

لابد هم می دانی بوکس برخلاف ظاهر خشن خود، سینمایی ترین، هنری ترین و شاید فلسفی ترین ورزش دنیا باشد؟

اصولا بوکسورها انسان های مهربان و بی آزاری هستند. شما یک مایک تایسون را به دلیل مشکلات فراوان دوران کودکی و فرهنگی استثنا قرار دهید بقیه بسیار مهربان بوده و هستند.

برگردیم به روزی که قهرمان بوکس نوجوانان شدی و پدر گفت برو دنبال فوتبال! به خاطر نزدیکی به منزل و شهرک اکباتان مدرسه فوتبال ” پاس” را انتخاب کردی؟

بله اما من فقط یک جلسه درمدرسه فوتبال حضور پیدا کردم و بلافاصله آقای فیروز کریمی من را به سعید خان پرورش مربی نوجوانان پاس تهران معرفی کرد. سعید خان به همراه آقایان عمران عزتی و حمید ولایتی خیلی برای من زحمت کشیدند. همچنین وظیفه خودم می دانم از آقای داوود زمینی یاد کنم که یک مربی فرهیخته و انسانی متعالی بود که خیلی برایم زحمت کشید.

از همان رده نوجوانان پاس فیکس بودی؟

اتفاقا در نوجوانان ما گلری به اسم کاظم عالی پور داشتیم که فوق العاده بود. بسیار قوی و دارای اعتماد به نفس بود به طوری که هم درنوجوانان پاس فیکس بازی می کرد و هم جوانان! من در نوجوانان ذخیره او بودم اما بعد تر در رده جوانان وقتی بازی به من رسید دیگر دور را گرفتم و فیکس شدم.

اولین باری که در تیم بزرگسالان پاس فیکس بازی کردی را به خاطر داری؟

آن هم یک خاطره جالب دارد. ما بازی مهمی با استقلال تهران داشتیم. مرحوم نادرباقری و داریوش علیزاده را داشتیم و آن زمان ما قبل از بازی ها به منزل یکی از اقوام آقای فیروز کریمی می رفتیم که حوالی میدان توحید بود. ناهار را آنجا صرف کرده و بعد راهی استادیوم می شدیم. آن روز صبح آقا فیروز به من گفت که می خواهم تو را مقابل استقلال فیکس بازی بدهم، آمادگی اش را داری؟ من هم جواب مثبت دادم در حالی که چهارستون بدنم می لرزید! آن قدر بچه بودم که باور نمی کردم جلوی استقلال فیکس بازی کنم و… وارد ورزشگاه که شدیم آقا فیروز من را درلیست هم قرار نداد و گفت بروم روی سکوها بنشینم!

ناراحت و سَرخورده نشدی یا اینکه از فیروز کریمی نپرسیدی چرا؟

نه، مگر کسی آن زمان جرأت داشت از سرمربی تیمش سئوال بپرسد اما به هرحال تجربه بسیار خوبی شد. آن روز یاد گرفتم از قبل خودم را برای هر مسابقه ای آماده کنم و همان اتفاق و بازی نکردن خیلی درآینده به من کمک کرد. همین الان فی البداهه خاطره ای یادم آمد که شاید جالب باشد تعریف کنم.

بفرما؟

من متولد ۱۳۵۴ هستم و زمان بازی های آسیایی ۱۹۹۰ پکن حدودا ۱۵ ساله بودم. بازی فینال فوتبال بین ایران و کره شمالی برگزار می شد و خوب به خاطر دارم آن روز باران شدیدی هم می بارید. مشغول تماشای بازی بودم که مادرم من را صدا زد و گفت بروم مدرسه دنبال خواهرم غزال! مدارس آن زمان دو شیفت بود. یک هفته صبح ها من می رفتم مدرسه و بعد از ظهرها خواهرم و هفته بعد برعکس! آن روز به مادرم گفتم دارم بازی تماشا می کنم که یک رادیو و چتری دستم داد و گفت بقیه اش را از رادیو گوش کن! رادیو دم گوشم بود و چتر در دست دیگرم که رسیدم دم مدرسه و دیدم پدرو مادران و خانواده های دیگری هم دنبال فرزندان خود آمده بودند. خواهرم هنوز از مدرسه خارج نشده بود که کار به ضربات پنالتی کشیده شد و احمدرضا عابدزاده سه پنالتی کره شمالی را گرفت و تیم ما قهرمان بازی های آسیایی پکن شد. باورتان نمی شود درخیابان و جلوی مدرسه چتر و رادیو را انداختم و شادی کردم. آن قدر خوشحال بودم که وضف ناپذیر است. فکرش را نمی کردم ۴ سال بعد خودم توی دروازه تیم ملی بایستم! می خواهم همین جا به بچه های علاقمند و با استعداد بگویم که هیچ غیرممکنی وجود ندارد و اگر تلاش کنید خداوند هم کمک می کند به سقف آرزوهای خود برسید.

به عابدزاده هم می رسیم اما پیش از آن می خواهم بدانم اولین تیتری که روزنامه ها برای تو زدند را به خاطر داری؟

همه روزنامه های آن زمان را آرشیو دارم و پدرم زحمت جمع آوری اش را کشیده است. زمانی که به پرسپولیس رفتم اسم نیما نکیسا سرزبان ها افتاد و فراموش نمی کنم هفته نامه ” ماهان” عکس احمدرضا عابدزاده و بهزاد غلامپور را روی جلد انداخته بود و یک طرف هم تصویر من جوان را منتشر کرده و پرسیده بود که ” دروازه بان تیم ملی کیست؟!”

 

از پاس به پرسپولیس رفتی درحالی که می دانم برای تماشای بازی های استقلال به امجدیه (شهید شیرودی فعلی) می رفتی. توضیحی می دهی؟

با شوهرخاله و پسرخاله هایم برای تماشای بازی های استقلال می رفتم. شاید بهتر باشد بگویم یک بازی استقلال را از نزدیک دیدم و ازهمان زمان عاشق خدابیامرز ناصرحجازی شدم.

عاشق تیپ زنده یاد حجازی یا سبک گلری آن مرحوم شدی؟

خدا ناصرخان را رحمت کند. خیلی از ایشان تأثیرگرفتم و دوستش داشتم. یک گلر ملی پوش و تحصیلکرده بود که شخصیت جذاب و خاصی هم داشت. آن خدابیامرز هم علاقه داشت من را به استقلال ببرد اما نشد.

قبل از پیوستن به پرسپولیس از استقلال پیشنهادی نداشتی؟

من دروازه بان تیم امید ایران بودم که پیشنهاد استقلال رسید. به همراه پدرم به محل تمرین تیم استقلال رفتیم که آن روز در ورزشگاه شماره ۲ آزادی برگزار می شد. علی آقا جباری فکر می کنم سرپرست باشگاه استقلال بود که وقتی من و پدرم را دید گفت ” برویم آن طرف پشت ماشین ها تا گلرهای تیم، شما را نبینند!” همان جمله به من خیلی برخورد و تصمیم گرفتم قید استقلال را بزنم.

گلرهای استقلال آن زمان چه کسانی بودند که نباید تو را می دیدند؟

پیروز جغتاپور که ظاهرا قصد داشت به نساجی برود و بهزاد غلامپور گلرهای استقلال بودند. من البته همان لحظه ناراحت شدم و تصمیم خودم را گرفتم. باور نمی کنید ۳۰ دقیقه از خداحافظی من و پدرم از آقای جباری نگذشته بود که مهندس عابدینی مدیرعامل باشگاه پرسپولیس زنگ زد و پیشنهاد داد به این تیم بروم.

مبلغ اولین قراردادت با پرسپولیس را به یاد داری؟

اولین قراردادم ۸۰۰ هزار تومان بود!

به عنوان یک استقلالی و کسی که بازی های این تیم را تماشا می کردی، پوشیدن پیراهن پرسپولیس سخت نبود؟

من استقلالی نبودم و فقط یک بازی این تیم را همراه شوهرخاله و پسرخاله هایم تماشا کردم. دیداری مقابل هما که با تک گل استاد حمید علیدوستی از انسان های بادانش و فرهیخته فوتبال ایران استقلال شکست خورد. گرچه خدابیامرز حجازی گل خورد اما شیفته اش شدم. من استقلالی نبودم اما هنوز هم استقلال را دوست دارم. با این وجود پرسپولیس عشق و خانواده من شد که هنوز هم این چنین است.

پدرت بهمن نکیسا چطور؟

پدرم به هیچ تیمی سمپاتی نداشت و طرفدار تیم هایی بود که من بازی می کردم.

رفتی پرسپولیس و رقابت با احمدرضا عابدزاده شروع شد. راحت تر نبود که به استقلال می رفتی؟

رقابت که خیلی سخت و دشوار بود. جدای از عابدزاده، پرسپولیس مرحوم نادرباقری و محمود خوراکچی را هم داشت که گلرهای خوبی بودند اما وقتی به این تیم رفتم همزمان در ۴ تیم بازی می کردم. گلرتیم های امید پرسپولیس، امید ایران، بزرگسالان پرسپولیس و تیم ملی بزرگسالان ایران بودم و همه این اتفاقات خوب ظرف مدت کوتاهی به وقوع پیوست.

در واقع سوارماشین زمان شدی و به جلو رفتی؟!

دقیقا همین طوراست. حمید خان درخشان هم خیلی به من لطف داشت. اولین بار او در دیدار برابر شاهین بوشهر درتهران به من بازی داد. فکر می کنم دقیقه ۷۸ بود که ۹ بریک جلو بودیم و حمید خان من را به زمین فرستاد و بازی ۱۰ بریک به اتمام رسید. ۱۲ دقیقه بازی کردم و هفته بعدش مقابل آستان قدس ساری فیکس شدم!

از همان روز ماجرای عابدزاده و نکیسا آغاز شد. رقابتی که هرگز دوستانه نبود؟

به این موضوع می توان از جنبه های مختلفی نگاه کرد. من هم جوانی خام و ناپخته بودم و شاید می توانستم عکس العمل بهتری نسبت به اتفاقات آن روزها نشان بدهم.

هیچ وقت فرصتی پیش نیامد که ماجرای چتر، رادیو، مدرسه خواهرت و مهارپنالتی های کره شمالی و خوشحالی ات را برای عابدزاده تعریف کنی؟

نه، نشد! دلیلش … بگذریم!

شاید همان فضای بزرگ تر و جوان تر در فوتبال بود. فضایی که آن زمان برای ما خبرنگاران ورزشی هم بود و اغلب بزرگ ترها یا پیشکسوتان برخورد خوب و دوستانه ای با جوان ترها نداشتند. اینکه یک جوان جرأت نمی کرد به بزرگ تر نزدیک شود. این فضا بین تو و عابدزاده هم بود؟

بله، بود. شاید من هم مقصر بودم اما خیلی زود و عجولانه قضاوت شدم. شاید هم بقای دیگران در این موضوع بود که البته من همه این مسائل را فراموش کرده ام. کینه و عداوت از درون روح انسان را می خورد و آزار می دهد.

شاید به همین خاطر بود که نیما نکیسا از همه گلرهای جوان بعد از خودش حمایت کرد؛ از حسن رودباریان بگیرتا مهدی رحمتی، علیرضا بیرانوند و حالا حامد لک و حتی امیرعابدزاده!

تربیت خانوادگی من این طور بوده است. پدرم به من همیشه یاد داد به رقیبم احترام بگذارم و او را بزرگ کنم. چرا؟ چون اگر نیمکت نشین رقیبم شوم همه می گویند ذخیره گلر بزرگی شده است. اگر هم فیکس شوم همه می گویند رقیب بزرگی را نیمکت نشین کرده است. حمایت ازجوان ترها هم وظیفه ذاتی یک پیشکسوت است. حالا اگر یکی رعایت می کند و یکی نه، باید ازخودش پرسید.

آن زمان تو و احمدرضا عابدزاده حتی سلام و علیک هم با هم نمی کردید. درست است؟!

من همیشه به بزرگ تر از خودم سلام کرده و می کنم.

قبول داری که احوالپرسی گرمی نداشتید؟

همین طور است اما مهم نیست. گذشته ها گذشته است و اصلا دوست ندارم آن خاطرات را شخم بزنم!

جوانی که در ۱۹ ، ۲۰ سالگی فیکس تیم ملی بزرگسالان شد چرا باید در۲۳ سالگی ازتیم ملی خداحافظی کند. تو درحال حاضر رئیس کمیته آموزش فدراسیون هستی و پیش از آن درتوسعه فوتبال و استعدادیابی همکاری می کردی. شاید همیشه به نوجوانان وجوانان پند و اندرز می دهند و شاید گاهی اوقات بد نباشد به بزرگ ترها و پیشکسوتان هم توصیه شود هوای جوان ترها را داشته باشید.

– من خُرده نمی گیرم چون فضای فوتبال آن زمان این مسئله را می طلبید. من تنها نبودم و شما اگر همین الان از داریوش یزدانی یا حامد کاویانپور هم بپرسید خاطرات تلخ زیادی ازآن برخوردها دارند.

برخی افراد ناخواسته برای خود دشمن تراشی می کنند. شاید هم چهره آنها این طور است و چه بسا نیما نکیسا هم به عنوان کسی که ساکن شهرک اکباتان است، بچه پایین شهر تهران نیست و پدرش همیشه درتمرینات همراهی اش می کند با آن چالش ها مواجه شد؟

نمی دانم و دیگر خیلی فکرم را درگیر نمی کنم. شاید سال ها پیش با خودت بارها دراین رابطه صحبت کرده باشم اما الان احساس می کنم درمیانسالی برگشت به آن خاطرات جالب نباشد.

دعوت تو به تیم بزرگسالان و بازی در جام ملت های ۱۹۹۶ امارات هم جالب و تأمل برانگیز است. درحالی که درمقدماتی جام ملت های آسیا جلال بشرزاد ذخیره عابدزاده بود ناگهان نیما نکیسا با یک بازی دوستانه مقابل لبنان آن هم درآستانه جام ملت ها فیکس تیم ملی شد. توضیحی می دهی؟

احمدرضا عابدزاده با پرسپولیس به جام باشگاه های آسیا رفته بود و تیم ملی هم یک بازی دوستانه با لبنان داشت. دقیقه ۵ یا ۸ مسابقه بود که داور یک پنالتی علیه ما گرفت و بهترین بازیکن تیم ملی لبنان پشت توپ ایستاد. من ضربه پنالتی بهترین بازیکن لبنان را مهار کردم و فکر می کنم ازهمان روز حاج آقا مایلی کهن من را در ذهنش فیکس کرد.

نیمکت نشین کردن احمدرضا عابدزاده بزرگ واقعا شهامت می خواست. چه طور مایلی کهن این کار را کرد؟

قبلا هم در مصاحبه ای گفته بودم که حاج آقا مایلی کهن درسفر حج پدر و مادرم را دیده و گفته بود ” اگر نیما و عابدزاده دریک سطح بودند من احمدرضا را درجام ملت ها فیکس می کردم اما پسرشما بهتر بود و حق اش را گرفت.” حاج آقا خیلی به من لطف داشت و علاوه برمن پدیده های دیگری در جام ملت ها رو کرد. خداداد عزیزی، مهدوی کیا، کریم باقری، مهرداد میناوند، داریوش یزدانی، فرهاد مجیدی و… روی جسارت و اعتماد آقای مایلی کهن ستاره شدند. به نظر من حاج آقا مایلی کهن یک پرویز دهداری دیگر و از همان مکتب بود. اینکه به یک جوان ۱۹ ساله اعتماد کنید و عابدزاده بزرگ و محبوب را روی نیمکت بنشانید کار هر کسی نیست.

جام ملت های ۱۹۹۶ امارات اما برای تو بسیار خاطره انگیز شد. می گفتند کل شهرک اکباتان طرفدارت شدند و در ایران هم که…

لطف خدا بود و آن بالای سری که مزد تلاش هایم را داد.

اما هنوز هم برای خودم که سالهاست تو را می شناسم سنگین و ثقیل است که چگونه نیما نکیسا که احمدرضا عابدزاده را نیمکت نشین کرد بعدتر به بهزاد غلامپور پا به سن گذاشته در بازی های آسیایی تایلند باخت؟

من بازنده نشدم و نبودم بلکه مرا بازاندند! بیشتر از این لطفا از من نخواهید ماجرا را باز کنم.

من یکی که می دانم از گل به خودی مدافع تیم ملی تا صحبت هایی که درگذشته داشتی و عده ای را مشکوک خواندی؟

هرچه بوده گذشته و قطعا من جوان هم مقصر بودم که شاید خامی کرده و نمی دانستیم چگونه باید با بزرگ ترهای خودم برخورد کنم. باید سیاست به خرج می دادم، بله و چشم می گفتم و به هدف خودم فکر می کردم.

اگر سیاست داشتی و به بزرگان تیم ملی بله و چشم می گفتی الان چند بازی ملی درکارنامه ات ثبت شده بود؟

شاید ۲۰۰ بازی ملی! اغراق نمی کنم چون من از ۱۸ سالگی به تیم ملی دعوت شدم. خیلی زود به پیراهن تیم ملی بزرگسالان رسیدم و می توانستم با سیاست بهتریا به قول تو بله و چشم گفتن حتی به آمار فوق العاده ۲۰۰ بازی ملی هم برسم.

بارها در مصاحبه یا گفت و گوهای خصوصی خودت از سه مربی به عنوان تأثیرگذارترین افراد در زندگی ورزشی ات یاد می کنی. محمد مایلی کهن، مجید جلالی و حمید درخشان و می خواهیم خودت این ترتیب را بگو؟

اول از همه حمیدخان درخشان که باعث شد در فوتبال ایران بیشتر و بهتر دیده شوم. او نیما نکیسا جوان را درون دروازه پرسپولیس گذاشت و به جامعه فوتبال معرفی کرد. دوم حاج آقا مایلی کهن که فوتبال ملی خودم را مدیون او هستم. آقای مایلی کهن ریسک بزرگی کرد و بعد از این دو بزرگوار هم آقا مجید جلالی.

کدام فوتبالیست یا بهتر است بگوییم سرنوشت کدام بازیکن تو را یاد خودت انداخته و می اندازد؟

امیرحسین اصلانیان هم فوتبالیست فوق العاده ای بود اما درپرسپولیس با او خوب تا نشد! اینکه خانواده اش تحصیلکرده و پدرش پزشک معروفی بود چرا باعث شد امیرحسین به حق اش نرسد را هنوز هم درک نکرده ام. متأسفانه فوتبال ایران آن قدر بی رحم است که سراغی از این آدم ها نمی گیرد. حالا خودت هر ازگاهی سراغ پیشکسوتان می روی و این جای قدردانی دارد اما درمجموع برخورد خوبی حتی از سوی رسانه ها با پیشکسوتان نمی شوند و به فراموشی سپرده می شوند. این طبیعت روزگار است و فقط مخصوص به فوتبال ایران نیست. در جام جهانی آلمان که حضور داشتیم یک روز از بابک میلانی خبرنگار ایرانی الاصل نشریه معروف ” بیلد” سراغ مانفرد کالتز کاپیتان تیم ملی آلمان درجام جهانی ۱۹۸۲ و مدافع راست مشهور و اسطوره باشگاه هامبورگ را گرفتم. با تعجب گفت که درشهرهامبورگ هم خیلی سراغش را نمی گیرند و … خلاصه آن که این جبر روزگار است.

چه کسی بیشترین ضربه را به فوتبال نیما نکیسا زد؟

همان کسی که اولین بار من را به نوجوانان پاس معرفی کرد یعنی آقای فیروز کریمی! من می توانستم و می خواستم دوباره اوج بگیرم و عضو تیم پاس تهران بودم. آقا فیروز زنگ زد و گفت رضایتنامه ات را از پاس بگیر و بیا استقلال اهواز. من هم با هزار بدبختی توانستم رضایتنامه ام را درحالی از پاس تهران بگیرم که با این تیم قرارداد داشتم. به اهواز که رفتم حین امضای قرارداد به من گفتند ” تو را برای گلر دومی می خواهیم!” من خشکم زد. باورم نمی شد که من را برای نیمکت به اهواز فراخوانده باشند و وقتی ازآقا فیروز دلیلش را پرسیدم خودش را به آن راه زد و گفت خودش هم بازی خورده و … آن مقطع رفتار خوبی با من نشد.

بهترین بازی همه عمر نیما نکیسا؟

در بازی های مقدماتی جام ملت های آسیا درسال ۱۹۹۶ که ۳ برصفر عربستان سعودی را شکست دادیم بازی خوبی داشتم اما به نظرم جلوی نانت فرانسه در بازی دوستانه تیم ملی عالی بودم.

بدترین بازی ات؟ شاید بدترین واکنش را خیلی ها گلی بدانند که درجام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه از سینیشا میهایلوویچ روی ضربه ایستگاهی خوردی و…

گلی که من خوردم از بهترین کاشته زن تاریخ فوتبال دنیا بوده است. چند سال پیش فیلمی از میهایلوویچ منتشر شد که به عنوان مربی بولونیا یا تورینو بود. مشغول کاشته زدن به گلرهایش بود و باورت نمی شد چگونه یک مرد ۵۰ ساله آن طور کاشته می زند. سبک خاصی در زدن ضربه ایستگاهی داشت و توپ هایش قبل از رسیدن به گلر ناگهان پیچ برمی داشت. اصلا این نوع کاشته زدن را میهایلوویچ در فوتبال جهان مُد کرد. با تمام این تفاسیر کارشناسان یا منتقدان لطفا بروند و یک بار دیگر دقیق بازی ایران و یوگسلاوی را تماشا کنند. چرا باید ۸ ضربه ایستگاهی یوگسلاوی مستقیم به دست من دروازه بان برسد. چرا هیچ کس توپ ها را دفع نمی کرد؟ فقط من مقصر آن شکست بودم؟ این دیگر یک مقدار بی انصافی است. چرا اصلا آن توپ از دیوار دفاعی رد شد؟

ولی دیوار دفاعی را که معمولا گلر می چیند. مگر غیر از این است؟

بله درست است اما وقتی ۸ توپ از دیوار دفاعی رد می شود چه باید گفت؟ گفتم که اصلا دوست ندارم به گذشته برگردم و مسائل را باز کنم. برخی صحبت ها را بهتر است برای همیشه مثل رازمگو در سینه نگه دارم.

بسیار خوب، می خواهیم بپرسیم درحال حاضر حق چه کسی است که دروازه بان فیکس تیم ملی در دیدار برابر عراق باشد؟

علیرضا بیرانوند گلر امتحان پس داده و خوبی است اما این بچه امیرعابدزاده من را یاد جوانی های خودم می اندازد. از زمانی که دور به امیر رسید خیلی خوب کار کرد و …

به نظرت کدامیک باید در جام جهانی ۲۰۲۲ قطر گلر فیکس تیم ملی ایران باشند؟

هر کدام که سرمربی تیم ملی تشخیص بدهد!

به عنوان سئوال آخر می خواهیم تیم منتخب تاریخ فوتبال ایران از نگاه نیما نکیسا را بدانیم؟

بهترین دروازه بان تاریخ ایران به نظرمن احمدرضا عابدزاده است. من کنارش تمرین و بازی کردم و می دانم چه می گویم. زوج منتخب میانه خط دفاع از نگاه من محمد پنجعلی و سید جلال حسینی هستند. تداوم این دو در فوتبال رشک برانگیز است. جواد زرین چه و رضا شاهرودی مدافعان چپ و راست این تیم هستند. هافبک دفاعی مورد نظر من جواد نکونام است که جلوی او کریم باقری بازی کند. کریم به عنوان هافبک نفوذی می توانست آمارگلزنی وحشتناک تری هم داشته باشد. مهدی مهدوی کیا هافبک راست مورد علاقه ام است و علیرضا جهانبخش با شخصیت و دوست داشتنی هافبک چپ این تیم خواهد بود. زوج خط حمله هم علی دایی و ناصرمحمدخانی هستند. البته حتما ازقول من بنویس که نفراتی مثل آندرانیک اسکندریان، خداداد عزیزی، مرحوم ناصرحجازی، حسن روشن، علی کریمی، رضا وطنخواه، مجید نامجو مطلق، حمید درخشان، کریم باوی و زنده یاد سیروس قایقران هم می توانستند عضو این تیم منتخب باشد.

آن وقت سرمربی این تیم چه کسی می توانست باشد؟

بنویس علی آقا پروین!