سقوط بازار مسکن چین به صنعت سنگ آهن استرالیا صدمه می زند اما به نفع صنعت زغال سنگ این کشور است

به گزارش دنیای معدن، در طی سه دهه، چین همواره مراقب بوده است تا از افراط و تفریط مالی در این کشور که گهگاه بر سرمایه داری پیشی می گیرد، اجتناب شود. از این رو پس از بحران مالی جهانی (GFC) پکن به وضوح از مدل غربی لیبرالیسم افراطی و مالی‌گرایی دوری کرده است. به عنوان مثال چین هرگز آنقدر احمق نبوده که اجازه دهد بانک های وال استریت در بازار رهن مسکن این کشور آزادانه فعالیت کنند، همانطور که ایالات متحده در دوره پس از هزاره  با بحران مواجه شد که منجر به بزرگترین حباب مسکن تاریخ و رکود بی سابقه قیمت در این کشور شد.

به همین ترتیب چین در آزادسازی بازارهای نرخ بهره و ارز خود بسیار محتاط عمل کرده و ترجیح می دهد آنها را تا حد زیادی تحت کنترل متمرکز خود نگه دارد. اما باوجود تمام تلاش های خود برای تحقق این موضوع، چین روش های داخلی را پیدا کرد تا قیمت ملک و  حباب بخش مسکن خود را حتی بعد از GFC از بین ببرد. در مورد این کشور، این اتفاق در بازار مسکن بیشتر جنبه سیاسی داشته تا طمع مالی که محرک اصلی در این صنعت می باشد. حزب حاکم کمونیست همواره مشروعیت خود را بر رشد بی پایان تولید ناخالص داخلی متکی می دانست و تنها راه تحقق آن را ساخت شهرهای وسیع مملو از برج ها و آپارتمان ها می پنداشت.

این روند ادامه داشت تا زمانی که کرونا آمد و بازی را تغییر داد. پس از کووید، پکن دچار دو مشکل اساسی شد. نخست اینکه که این کشور به این نتیجه رسید که دیگر نمی تواند با ساخت و ساز عمده و بدون هدف آپارتمان های خالی، به اهداف مورد نظر خود دست یابد. زیرا بدهی های انباشه زیادی ایجاد گردیده بود.

مشکل دوم این است که بخش مسکن و ساخت و ساز، مقادیر زیادی از صادرات چین را می بلعد. بنابراین اکنون زمان خوبی برای ایجاد یک حباب مسکن در چین بود. رونق صادرات چین نرخ بیکاری را در این کشور پایین نگه می دارد و با کاهش باد حباب مسکن، درآمد خود را حفظ خواهد کرد. استرالیا در سال های 2010 تا 2011 اقدامات مشابهی را با موفقیت انجام داده بود.

اما در این طرح مشکلی پیش آمد. صادرات صنعتی چین آنقدر رونق گرفت که موجب مصرف شدید برق و انرژی در صنعت این کشور شد.

برخلاف بازارهای توسعه یافته، اکثریت قریب به اتفاق برق چین در صنعت استفاده می شود. این امر منجر به کمبود برق و تقاضای زیاد برای مواد اولیه مورد نیاز نیروگاه ها مانند زغال سنگ، LNG، نفت و حتی اورانیوم شده است. هرچند چنین سوخت هایی به وفور در چرخه اقتصاد جهانی وجود دارند اما شیوع کرونا و برخی مشکلات سیاسی نیز عرضه آنها را با مشکل مواجه کرده است.

اما آن زمان بود که وال استریت درگیر ماجرا شد. چین که همیشه با قاطعیت از فرصت طلبان آمریکایی دوری می کرد، اما امسال وال استریت بر اقتصاد چین تسلط پیدا کرد، این اتفاق زمانی افتاد که چین سرمایه گذاری در بخش مسکن خود را با این ایده که انقلاب انرژی سبز، جهان را برای چند دهه از کالاهای اولیه تهی خواهد کرد، آغاز نمودند و این اتفاق "ابرچرخه" جدید نامیده شد.

این در حالی است که مواد اولیه انرژی مانند زغال سنگ و گاز هرگز در این ایده نقش مرکزی را نداشتند. اما وال استریت هیچ چیز را بیشتر از یک داستان بزرگ برای تجارت دوست ندارد و نتیجه آن این است که امروز شاهد یک آشفتگی کامل کالایی و چرخه احتکار می باشیم، به ویژه در زمینه کالاهای انرژی که چین به آن نیاز دارد تا صنعت خود را نیرومند نگه دارد. بنابراین همانطور که چین به طور برنامه ریزی شده توسعه دهندگان بخش املاک و مسکن خود را خرد کرده است، حباب کامودیتی وال استریت نیز آنقدر بزرگ شده است که محدودیت های قدرت را بر اقتصاد صنعتی چین تحمیل می کند.

از طرف دیگر استرالیا هم منتفع و هم قربانی این چرخش عجیب و غریب بوده است. سقوط بزرگ سنگ آهن اولین سیگنالی بود که نشان می داد وضعیت توسعه دهندگان املاک چینی بر بازارهای این کشور تأثیر گذاشته است. اما از آن زمان ما شاهد رشد تاریخی (هم از نظر سرعت و هم در مقیاس افزایش قیمت) در صادرات کالاهای اولیه انرژی بوده ایم، آنقدر که تمام تلفات سنگ آهن را به طور کامل جبران کرده است.

در کوتاه مدت این اتفاق چند معنی خواهد داشت. مزایای جهش بازار کامودیتی از استرالیا غربی تا NSW و کوئینزلند مناطق صادرکننده زغالسنگ را بهره مند خواهد کرد. اما افزایش قیمت گاز تفاوت چندانی برای آنها ایجاد نمی کند.

علاوه بر این از آنجا که جهش قیمت ها بسیار شکننده می باشد احتمالاً حباب انرژی تقریباً به همان سرعتی که ایجاد شده خواهد ترکید. اگر در فصل زمستان نیمکره شمالی گرمی داشته باشیم، احتمالاً قبل از شروع سال جدید حباب انرژی می ترکد. حتی اگر سرد باشد، تا ماه مارس باد این حباب تخلیه می شود و در اواسط سال 2022 از بین می رود.

شواهد اینگونه به نظر می رسند که اقتصاد چین در دام وال استریت گرفتار شده است. قیمت املاک، فرایند توسعه و همچنین منابع مالی این کشور در حال کاهش هستند، اما پکن نمی تواند از بحران تورم مسکن خود با محرک های مالی رهایی یابد، زیرا می ترسد حباب انرژی ایجاد شده توسط وال استریت به آسمان برسد و به هر حال مجبور شود صنعت خود را تعطیل نماید. بنابراین صنعت املاک و مسکن چین در این شرایط تنهاست و حرکت نزولی در آن بازار می تواند شتاب بگیرد. اما در صورت افزایش بیش از حد، بزرگترین قربانی این حباب کوتاه مدت انرژی، می تواند درنهایت کاهش ناگهانی قیمت سنگ آهن و انرژی در جهان باشد.جعفری طهرانی