بازار فولاد میانی در ایران، تحت تاثیر رکود ساخت و ساز و کمبود انرژی
دنیای معدن: در حالی که برخی حوزه‌های معدنی ایران در سال ۱۴۰۳ رشد را تجربه کردند، صنعت فولاد میانی کشور با افت محسوس تولید و کاهش صادرات مواجه شد. عواملی، چون رکود ساخت و ساز، بحران انرژی، نوسانات ارزی، محدودیت‌های صادراتی و فشار تحریم ها، مسیر تولید را با چالش‌های متعددی همراه کرد و این بخش راهبردی را از ظرفیت‌های بالقوه اش دور ساخت.
سال ۱۴۰۳ برای صنعت فولاد ایران، به‌ویژه در بخش فولادهای میانی (بیلت و بلوم، اسلب)، سالی پرفراز و نشیب بود. درواقع چالش های بسیاری از جمله چالش انرژی و کمبود برق و گاز توانست تولید و در ادامه بازار را تحت تاثیر قرار دهد. برخلاف رشد برخی بخش های معدنی، فولاد میانی با کاهش قابل توجه در تولید و صادرات مواجه شد. این موضوع به طور کلی می تواند متاثر از عوامل بسیاری باشد.
یکی از اصلی ترین دلایل برای این موضوع می تواند به رکود در بخش ساخت و ساز مرتبط باشد. رکود در بخش مسکن و پروژه های عمرانی دولتی، باعث افت مصرف فولاد در داخل کشور شد. کاهش صدور مجوزهای ساختمانی، تعلل در پروژه های زیربنایی، و کمبود نقدینگی در پروژه های عمرانی از عوامل کلیدی در کاهش تقاضا بودند. تحریک تقاضا در این بازار می تواند منجر به افزایش فورش در بازار شود.
اما دلیل دیگر را همان طور که اشاره شد می توان در محدودیت های انرژی دید. قطعی های مکرر برق و محدودیت در تخصیص گاز به صنایع فولادی، به‌ویژه در فصول سرد، تأثیر مستقیمی بر خطوط تولید گذاشت. بسیاری از واحدهای فولادسازی مجبور به کاهش یا توقف تولید شدند.
اما افزایش هزینه های تولید نیز بی تاثیر نیست. افزایش بهای انرژی، حمل و نقل، مواد اولیه و نوسانات ارزی، هزینه تمام شده تولید فولاد را بالا برد. همزمان، عدم ثبات در سیاست های ارزی و مداخلات در تعیین نرخ صادراتی، سود آوری واحد های تولیدی را تحت فشار قرار داد.
اما محدودیت هایی مانند تحریم و همچنین برخی قوانین و مقررات داخلی مانند وضع عوارض صادرات می تواند تولید را تحت تاثیر قرار دهد. تحریم های موجود و سخت تر شدن روندهای بانکی و حمل و نقل بین المللی، صادرات فولادهای میانی را دشوار تر کرد. همچنین بازارهای هدف مانند چین، کشورهای آسیای میانه و اروپای شرقی درگیر رکود و مازاد عرضه شدند.
بر اساس آمار منتشر شده از انجمن فولاد ایران، تولید فولاد میانی کشور در ۱۱ ماهه نخست سال ۱۴۰۳ حدود ۲۲ میلیون تن بوده که در مقایسه با مدت مشابه سال قبل، کاهشی حدود ۱۰ درصدی داشته است. صادرات نیز با افت محسوسی همراه بود و در برخی ماه‌ها تا ۳۰ درصد کاهش یافت.
در بازار داخلی، قیمت ها نوسانی و تابعی از نرخ ارز و سیاست های مقطعی تنظیم بازار بود. با کاهش حجم تولید، برخی کارخانه ها با ظرفیت پایین تری فعالیت کردند و تعدادی از پروژه های توسعه ای نیز متوقف یا کند شدند.
سال ۱۴۰۳ را می توان یکی از چالش برانگیز ترین سال ها برای صنعت فولاد میانی ایران دانست. مجموعه ای از عوامل ساختاری (مانند رکود ساخت و ساز و کمبود انرژی)، در کنار محدودیت های بین المللی و سیاست گذاری های داخلی، باعث شد تا این صنعت، برخلاف ظرفیت بالقوه خود، دچار عقب‌گرد شود.
برای بازگشت به مسیر رشد، بازنگری در سیاست های تخصیص انرژی، حمایت هدفمند از صادرات، افزایش بهره وری در تولید و برنامه ریزی دقیق برای توسعه زیرساخت های مصرف فولاد ضروری است. فولاد ایران همچنان پتانسیل دارد، اما برای شکوفایی آن، نیازمند ثبات، سرمایه گذاری و برنامه ریزی بلندمدت هستیم. تیتر ۲۰
دیدگاهتان را بنویسید