آینده بندر چابهار و صادرات فولاد به افغانستان با حضور طالبان

یادداشتی از کیوان جعفری طهرانی

ایران نزدیک به 1000 کیلومتر مرز مشترک با افغانستان دارد. در حال حاضر میزبان 2.5 تا 4 میلیون شهروند افغان است و این احتمال وجود دارد با حجوم ده ها یا حتی صدها هزار شهروند افغانی دیگر که مایل به ترک سرزمین مادری خود هستند، مواجه شود.

دولت طالبان حتی بیشتر از دولت قبلی افغانستان در مورد اعطای سهم ایران از آبهای هیرمند غیر قابل پیش بینی بنظر می رسد. حتی رئیس جمهور سابق؛ اشرف غنی، اطمینان از دریافت سهم ایران از حق آب خود از هیرمند را به تحویل نفت از تهران مشروط کرده بود.

از طرف دیگر، امیدهای ایران برای تبدیل بندر چابهار در دریای عمان به یک قطب ترانزیتی در منطقه نیز اگر به طور کامل از بین نرود، می تواند کمرنگ شود.

این در حالی است که پاکستان از مدت ها قبل نارضایتی خود را از برنامه های ایران در چابهار نشان داده بود که این هم به دلیل علاقه شدید هند (دشمن منطقه ای پاکستان) به این بندر، و هم به دلیل موقعیت بالقوه آن به عنوان رقیب اصلی بندر گوادر پاکستان می باشد.

اسلام آباد می تواند دولت جدید در کابل را تحت فشار قرار دهد تا سیاست رئیس جمهور اشرف غنی را که چابهار را به عنوان راهی برای دور زدن پاکستان ترجیح می داد، تغییر دهد و به جای آن از بندر گوادر استفاده کند.

در کنار مسئله بندر چابهار، این احتمال وجود دارد که سایر کشورهای منطقه ایی از جمله ترکیه و کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس بویژه در رابطه با صادرات فولاد به افغانستان، جایگزین ایران شوند.

از هم اکنون می بایستی هوشیار باشیم و به رقبای منطقه ایی جای بازی در زمین تجارت ایران-افغانستان را ندهیم.