پرسپولیس- سپاهان؛ تنزل جنبه نفرت کور!

به گزارش دنیای معدن، منازعه درون و بیرون زمین بین پرسپولیس و سپاهان به قدری شدید شده بود که دیگر همه در انتظار یک حادثه غیرقابل جبران و تلخ بودند. حتی در فصول بدون تماشاگر اخیر نیز هر سفر کاروان پرسپولیس یا سپاهان حواشی فراوانی به همره داشته و حوادث غیرفوتبالی با فاصله ای قابل توجه بیشتر از تقابل فنی دو تیم وایرال می شد.

 

از اوایل دهه 80 بود که نام سپاهان به عنوان یک رقیب قدر وارد ادبیات فوتبال شد. سقف آرزوی تبدیل شدن به بهترین تیم شهرستانی دهه 70 و نتایج آبرومندانه در پایتخت، درخشش لئون استپانیان و آرمناک و هر از چند گاهی کسب یک پیروزی در آزادی گسترش یافت و سپاهان به دنبال فتح عناوین متوالی بود.

 

اولین جنجال بین پرسپولیس و سپاهان در سال 81 و در دیدار رفت دومین دوره لیگ برتر در اصفهان رقم خورد و سال بعد و در روز قطع شدن برق نقش جهان ادامه یافت. اما در سال 85 و بعد از قهرمانی جنجالی زردپوشان در جام حذفی و فینال پرحاشیه در اصفهان، این درگیری به اوج رسید. در این دو دهه از پرتاب سنگ و سرباز!، تهدید به احتمال خطر افتادن جان و نابینا شدن سرباز و کتک کاری های شدید و ... روی زشت ال کلاسیکوی فوتبال ایران لقب گرفته است.

 

درگیری در آخرین تقابل در اصفهان به قدری شدید بود که در حکمی منحصر به فرد، بنا بر آن شد که دو دیدار این فصل دو مدعی قهرمانی در لیگ برتر در شهر ثالث برگزار شود. اما به نظر می رسد محرم نویدکیا یک تنه کمر به کاهش این نفرت کور بسته و تا حد قابل توجهی نیز موفق یوده است.

 

 

این دو رقیب جدی پیش از شروع لیگ در دیداری دوستانه به مصاف یکدیگر رفتند و یحیی گل محمدی در چند نوبت از نویدکیا و باشگاه سپاهان بابت کمک به آماده سازی پرسپولیس پیش از دیدار مقابل الهلال تشکر کرد. این همکاری در مرامنامه دو دهه اخیر پرسپولیس و سپاهان بی سابقه بوده است.

 

پس شاید از این فصل شاهد تنزل جنبه درگیری تقابل این دو تیم و افزایش سطح رقابت آنها باشیم. کیفیت بازی های فصول اخیر لیگ برتر، تعداد گل های رد و بدل شده و موقعیت های ساخته شده، بحث های فنی و مواردی از این دست به قدری کاهش یافته که حتما بسیاری از هواداران فوتبال هنگام تماشای برخی مسابقات وسط کار بیخیال می شوند.

 

البته شرایط در قبل و بعد بازی ها نیز تعریفی ندارد. اغلب مربیان و بازیکنان در حال اعتراض به شرایط مالی، زمین تمرین، عقب افتادن پرداختی ها، درگیری با نیمکت حریف و تکیه بر روی زشت و دوست نداشتنی فوتبال هستند.

 

روی سکوها نیز تا قبل از کرونا اوضاع چندان متفاوت نبود. جنگ و پرتاب سنگ و خونریزی و فحاشی؛ این وسط محض خالی نبودن عریضه دو تا ایسلندی هم زده می شد بلکه چند دقیقه ای به جای رکیک ترین الفاظ تنها صدای دست زدن های ممتد شنیده شود.

 

 

شروع محرم اما متفاوت از دیگران بود. همان روزها که در شبکه اصفهان و پیش چشم عواملی که احتمالا علاقه ای به شنیدن چنین صحبت هایی نداشتند، نویدکیا با متانت لب به تحسین موفقیت های پرسپولیس در لیگ قهرمانان گشود و برای این تیم در فینال آرزوی موفقیت کرد.

 

البته نویدکیا را پیشتر از اینها هم می شناختیم. همان موقع که با پاس های فنی و قدرت رهبری خود دمار از روزگار بزرگان درمی آورد، در خاطر نداریم حتی یک بار کلمه ای توام با کری و توهین از زبانش شنیده باشیم. همان سالهایی که تصویر بلند شدن جام از سوی محرم سکانس ثابت و تکراری لیگ برتر بود، هیچگاه برای عزیزتر شدن از رقیب به تندی یاد نکرد. خب طبیعی هم بود؛ نویدکیا در اصفهان بقدری عزیز و محبوب است که نیازی به چنین کارهایی هم نداشت.

 

همان سال 81 که میان آنهمه ستاره لیگ برتری در اوج جوانی غوغا می کرد، نجیبانه در مقابل دوربین برنامه 90 ادعا کرد قادر به بستن بازوبند کاپیتانی نیست، زیرا رویش نمی شود دیگر بازیکنان را هدایت کند و سر وقتش سرشان داد هم بزند. همانقدر محترم که سالها بعد هنگام خداحافظی علی کریمی حتی بعد از فتح آزادی و بالا بردن جام قهرمانی، با فروتنی بگوید که "لطفا علی را با کسی مقایسه نکنید." چندی قبل هم محرم در مصاحبه ای متوضعانه به تمجید از علی کریمی پرداخت و مدعی شد جادوگر حتی از کیفیت لازم برای قرار گرفتن در بین بهترین بازیکنان دنیا برخوردار بوده است.

 

 

اما حالا این نویدکیا روی نیمکت هم تفاوتی نکرده است. بعد از شروع ضعیف در لیگ قهرمانان همه چیز را به گردن گرفت و با شروع لیگ نشان داد سپاهان متفاوتی قرار است در لیگ برتر حاضر شود. کسب 65 امتیاز و میانگین امتیاز فوق العاده این تیم نیز نشان داد پیش بینی ابتدای فصل غلط نبوده است.

 

در طول فصل رفتاری ثابت و همیشگی حتی در مواقع شکست نیز از این بازیکن سابق و حالا سرمربی سپاهان دیدیم؛ ادای کلمات با طمانینه و آرامش، احترام به دیگر تیم های لیگ برتری و پذیرش تصیمات درست و غلط داوری.

 

شاید اگر انگلیسی بودیم هر هفته چنین رفتاری را از پپ گواردیولا و یورگن کلوپ می دیدیم و برای‌مان عادی شده بودیم. اما بعد از افشین قطبی کمتر مصاحبه ای اینقدر به دل نشسته بود. شاید در این سالها فقط برانکو و استراماچونی گهگداری الفبای تسلط بر کلام و کنترل احساسات را برای‌مان به نمایش گذاشته بودند.

 

نمی دانیم نویدکیا روی نیمکت سپاهان موفق می شود یا نه و شاید اینقدر هم مهم نباشد. شاید مثل دوران حضور در مستطیل سبز اگرچه افتخارات زیادی کسب کند، اما اینقدر توانمند باشد که وقت خداحافظی بگوییم حیف که به نصف آنچه حقش بود هم نرسید و مصدومیت اجازه نداد.

 

محرم ابتدای فصل هم یک بار در برنامه فوتبال برتر حاضر شد، اما نه حرفی از وزیر و وکیل زد و نه عامه پسندانه برای کسب محبوبیت بیشتر حتی گفت از بچگی از رقبا متنفر بوده است. به جایش خیلی قابل باور اعتراف کرد به خاطر فضای خانوادگی ابتدا پرسپولیسی بوده و در ادامه عاشق سپاهان شده است. رابطه سکوها و زمین کاملا دو طرفه است. گاهی هواداران از فضای خشن باشگاه مورد علاقه شان تاسی گرفته و درگیر می شوند، گاهی هم یک سرمربی برگرفته از تندی هواداران چاره ای جز بروز خشم ندارد.

 

بارها دیده ایم بازیکنان برای محبوب تر شدن در فضای مجازی سخیف ترین کری ها را نثار یکدیگر می کنند که تنها دلیلش کسب اعتبار پوشالی و بیشتر در صحنه مانده است. پس شاید برگرفته از فلسفه محرم، دفعه بعد که سپاهان با پرسپولیس و استقلال بازی کرد اینگونه دو طرف یکدیگر را ظالمانه و بی رحمانه سنگ باران نکنیم.

 

 

حتی بعد از دیدار جنجالی برگشت سپاهان و پرسپولیس در اصفهان، نویدکیا که در نشست خبری بعد از بازی مدعی شده بود از نیمکت پرسپولیس شنیده که به بازیکنان دستور وقت کشی داده اند، روی خط آمده و محترمانه بابت این رفتار خود عذرخواهی کرد.

 

جالب اینحاست بعد از باختن جنگ قهرمانی لیگ نیز چنین رفتاری را از بازیکنان سپاهان نیز دیدیم. ستاره هایی چون پیام نیازمند، محمد محبی، محمدرضا خلعتبری ... بر خلاف عرف فوتبال ایران از شایستگی پرسپولیس برای قهرمانی صحبت کرده و به رقیب خود تبریک گفتند. بی تردید اگر سرمربی سپاهان وزیر و وکیل و داوری را عامل قهرمانی پرسپولیس می دانست، بازیکنان نیز از او پیروی می کردند.

 

پس حالا زمان تغییر فرا رسیده؛ توهین و تحقیر و تلاش برای کمرنگ جلو داده موفقیت رقیب جای خود را به تمجید و کمک به آماده شدن حریف برای حضور در آسیا داده و شاید پرسپولیس- سپاهان بعدی واقعا بی شباهت به لقب غلوآمیز خود یعنی ال کلاسیکو نباشد.