چشم ها همچنان به دنبال درخشش علیرضا بیرانوند است؟!

به گزارش دنیای معدن، دم علیرضا بیرانوند گرم که متواضعانه بابت گل لبنان از مردم ایران عذرخواهی کرد، اما بی‌تعارف مشکل او فقط این گل نبود و نیست. همه ما به قهرمان خودساخته‌ای مثل او افتخار می‌کنیم و زحماتش در تیم ملی را هم از یاد نبرده‌ایم، اما بیرانوند مدت‌هاست در رده ملی و باشگاهی از سطح کیفی مورد انتظار فاصله گرفته است. او در آنتورپ و بواویشا به ندرت مورد اعتماد مستمر سرمربیان قرار گرفته و در دو بازی آخرش برای تیم پرتغالی، نه گل دریافت کرده است.

بیرو از کره‌جنوبی هم یک گل بد خورد. اگرچه او در آن صحنه با بهترین بازیکن آسیا تک‌به‌تک شده بود، اما جاگیری نامناسبش به سون هیونگ مین کمک کرد. بیرو برابر هنگ‌کنگ هم موفق به بسته نگه داشتن دروازه‌اش نشد که کنار هم قرار دادن این مسایل نگران‌کننده است. در همین بازی با لبنان غیر از آن گل بادآورده، بیرانوند در نیمه دوم در بدترین شرایط ممکن اقدام به دریبل مهاجم حریف کرد که ناموفق بود و می‌توانست تیر خلاص را به شقیقه تیم ملی شلیک کند.

احتمالا سر زدن چنین رفتاری از او آن هم در آن وضع غریب، ناشی از اعتماد به نفس کاذب این دروازه‌بان است. شاید حضور تضمینی در ترکیب اصلی بدون توجه به شرایط کیفی، باعث شده بیرو دست از تلاش و کار بردارد و خودش را از رنج حفظ تمرکز در تک‌تک دقایق بازی معاف کند. اگر اینطور باشد علیرضا سخت در اشتباه است. ورزش حرفه‌ای عرصه‌ای نیست که اگر در آن به جایی رسیدی و کسی شدی، با خیال راحت چرت بزنی. در این صورت یک آن به خودت می‌آیی و می‌بینی رقبا جایت را گرفته‌اند.

همین الان در اردوی تیم ملی دو تا دروازه‌بان شایسته و بی‌حاشیه دیگر داریم. پیام نیازمند عالی است و امیر عابدزاده را هم باید تجسم کامل زحمت کشیدن و جلو رفتن بدانیم. شاید در همه این سال‌ها کمتر کسی روی این پسر حساب می‌کرد، اما او آنقدر رنج کشید و بی‌سروصدا کار کرد که حالا کم‌کم خودش را از زیر سایه اسم بزرگ پدرش بیرون کشیده.

امیر در فصل گذشته لیگ پرتغال با صد سیو کلیدی به تنهایی ماریتیمو را نگه داشت و امسال هم در لیگ دوی اسپانیا عالی بوده است. کاش علیرضا زودتر هوشیار شود. پنالتی رونالدو و سیو ضربه سر ژاوی خیلی وقت است تمام شده؛ تیم ملی یک بیروی سرپنجه و کم‌اشتباه لازم دارد